Le Due Radici

Door afzeggingen zijn er weer een paar plaatsen beschikbaar gekomen. Haast u, want op is op!

Vorig seizoen werd geopend door niemand minder dan sopraan Emma Kirkby. Dat schept verwachtingen voor dit nieuwe seizoen… Die worden waargemaakt. Niemand minder dan Marco Beasley neemt, samen met Stefano Rocco, het openingsconcert voor zijn rekening!

Marco Beasley is zonder twijfel een van de belangrijkste smaakmakers in de wereld van de oude muziek. Met zijn volkomen natuurlijke manier van zingen slaat hij al jaren moeiteloos een brug tussen de ‘officiële’ gecomponeerde muziek en de volksmuziek. Zijn fantastische cd-opnamen weten dan ook moeiteloos hun weg te vinden naar een publiek dat veel breder is dan dat van de traditionele liefhebbers. Wie Marco Beasley hoort, begrijpt dat de hedendaagse singer-songwriter in een traditie staat van vele eeuwen.
Het heeft hem terecht een sterrenstatus opgeleverd, maar gelukkig is hij zich nooit als zodanig gaan gedragen. Hij voelt zich het prettigst op kleine locaties waar zijn muziek het best tot haar recht komt. Het is dan ook minder vreemd dan het lijkt dat zijn nieuwe programma Le Due Radici op zo’n bescheiden plek als ’t Huis te Poort’ zijn première beleeft.
In Le Due Radici gaat Beasley, die onlangs zijn 60ste verjaardag vierde, terug naar zijn Italiaans-Engelse wortels en vertolkt liederen die dateren van de 15e tot de 20e eeuw. Natuurlijk ligt de nadruk op de oude muziek – Monteverdi, Merula, Purcell, ze komen allemaal aan bod – maar opmerkelijk genoeg wordt ook werk gespeeld van Steve Winwood en Nick Drake.
Marco Beasley wordt begeleid door Stefano Rocco op aartsluit en barokgitaar.

Over zijn programma schrijft Beasley zelf het volgende (vertaling: Marjolein van Zuylen):

Le due radici – De twee wortels
In dit programma komen Noord en Zuid samen, de Italiaanse muziek en de Engelse, zoals ze ook samenkomen in mij, geboren uit een Napolitaanse moeder en een vader die het luchtruim koos vanuit de groende weiden van Coventry.
Le Due Radici is het verhaal van een reis van het gevoel, een reis door tijd en ruimte. Niet enkel een geografische ruimte, maar vooral een innerlijke, een ruimte in de ziel van iemand die nu niet meer zo jong is, maar die zich iedere dag bewust is van hoeveel schoonheid het leven hem nog schenkt, door hem de muziek te schenken. Dit programma is zeker autobiografisch, verenigt Napolitaanse verve met die zo Britse terughoudendheid. Maar het is ook een nieuw hoofdstuk in het boek dat vertelt van een oude vriendschap.
Ik leerde Stefano kennen in 1979, toen we muziekstudenten waren aan de Universiteit van Bologna. We hebben de studie gedeeld, moeilijkheden, huizen en gebeurtenissen. En de muziek, vrijwel vanaf het begin. Aan hem en enkele anderen heb ik de stimulans te danken die me naar het universum van de muziek heeft gedreven, zang heeft doen onderzoeken, dichters en componisten heeft laten ontdekken die nog voor weinigen bekend waren. Aan onze omzwervingen, aan de talloze ontmoetingen die de weg van mijn luisteren en verdiepen hebben getekend, is dit programma gewijd. Een programma waarin Monteverdi naast Tromboncino staat, naast de muziek van Pino Daniele, en waarin Purcell zonder enige moeite in dialoog treedt met Steve Winwood, of de woorden van Nick Drake, die te jong is overleden maar wiens bestaan een onuitwisbare invloed heeft gehad op de muziek van de afgelopen veertig jaar.
In Le Due Radici zing ik over leven en dood, liefde en eenzaamheid, over lachen en tranen: kortom, over de tegenstellingen binnen de menselijke ziel. Dit programma wil geen anthologie zijn van willekeurige stukken, maar volgt een precies thema: het zoeken naar je eigen wortels, tekens van toebehoren tot de plek waar je hart ligt; het gevoel ergens ten diepste en met passie deel van uit te maken.
Muziek kent geen grenzen, zegt men. Laten we dus proberen in vrijheid muziek te maken, met het plezier dat daarin schuilt als leidraad, zonder de grenzen opgelegd door chronologie, maar door simpelweg ieder woord te proeven van deze liederen die ons iedere keer weer ontroeren.
Omdat we leven.
2017 Marco Beasley